توزیع فضایی شاخص های پایداری اجتماعی در سکونتگاه های روستایی غرب ایران (مطالعه موردی: منطقه اورامانات؛ استان کرمانشاه)

      پایداری اجتماعی یک از مهم­ترین ارکان توسعه پایدار است، که دستیابی به سطح قابل قبولی از آن، از مهم­ترین اهداف کلیه برنامه­ریزان و سیاست­گذاران توسعه روستایی محسوب می­شود. هدف از پژوهش کمی و کاربردی حاضر، که با روش توصیفی ـ تحلیلی انجام گرفته است، بررسی وضعیت پایداری اجتماعی و شاخص­های آن و همچنین نمایش فضایی پایداری اجتماعی در سکونتگاه­های روستایی منطقه اورامانات، واقع در استان کرمانشاه، می­باشد. جامعه آماری پژوهش را کلیه سرپرستان خانوار روستایی ساکن در 21 دهستان و 431 روستای منطقه اورامانات تشکیل می­دهد. با توجه به محدودیت­های مالی، زمانی و ...، محققان قادر به بررسی نظرات کلیه سرپرستان خانوار نبوده و با استفاده از فرمول­های آماری، 395 نفر به ­عنوان نمونه آماری برآورد گردید. ابزار اصلی پژوهش جهت گردآوری داده­های مورد نیاز، که از طریق پرسشگری و مطالعه میدانی تهیه شد، پرسشنامه محقق­ساخته بود که روایی و پایایی آن با رعایت اصول علمی مورد تأیید قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد وضعیت اکثر شاخص­های پایداری اجتماعی در محدوده مورد مطالعه در وضعیت قابل­قبولی قرار دارد و وضعیت کلی پایداری اجتماعی در سکونتگاه­های روستایی منطقه اورامانات با میانگین 176/3، بالاتر از حد متوسط می­باشد. همچنین نتایج نشان­دهنده وجود تفاوت بین دهستان­های منطقه اورامانات به لحاظ پایداری اجتماعی بود. نمایش فضایی وضعیت پایداری اجتماعی در منطقه نشان داد وضعیت پایداری اجتماعی در نیمه شرقی منطقه در مقایسه با نیمه غربی آن، در وضعیت مناسب­تری قرار دارد و عامل همجواری با مرز در تضعیف پایداری اجتماعی روستاییان همجوار با مرز در منطقه اورامانات تأثیرگذار بوده است.